چندی پیش خبری منتشر شد مبنی بر اینکه با امضای بزرگ ترین قرارداد سرمایه گذاری خودوریی کشور توسط شرکت رنو فرانسه به میزان ۶۶۰ میلیون یورو، بالاخره دستاورد برجام برای خودروسازی کشور آشکار شد. در ذیل خبر هم خواندیم که قرار است خودروهای رنو «نیو سیمبل » و «نیو داستر» در کشور تولید و با قیمتی کمتر از ۱۰۰ میلیون تومان وارد بازار شوند.
البته هنوز داستان پژو ۲۰۰۸ را فراموش نکرده ایم که ابتدا قرار بود بین ۷۵ تا ۹۰ میلیون باشد اما کم کم گفتند زیر ۱۰۰ میلیون است و در نهایت، سازمان حمایت قیمت این خودرو را تلویحا ۱۲۰ میلیون اعلام کرد و حتی بدون مشخص نمودن قیمت نهایی محصول، آن را پیش فروش کردند. حتی داستان ال ۹۰ هم بعد از سا لها هنوز از یادها نرفته که قرار بود خودرویی ارزان قیمت در حدود ۶ یا ۷ میلیون تومان باشد اما وقتی وارد بازار شد، بدون آپشنش که حتی کولر هم نداشت، حدود ۱۱ میلیون و آپشن دارش ۱۴ میلیون تومان به فروش رسید! این داستان ها را که مرور می کنیم به این نتیجه می رسیم که اعلام قیمت خودروها چند ماه قبل از فروش رسمی در بازار، طنزی بیش نیست.
اما چاره ای نداریم جز این که قیمت گذاری خودروها را هر طور شده توجیه نماییم.دوباره خبر را میخوانیم: «ره آورد تاریخی برجام برای خودروسازی، سرمایه گذاری برای تولید خودروهایی با قیمت حدود ۱۰۰ میلیون تومان می باشد!» سوالی که به ذهن متواتر می شود این است که ره آورد برجام در خودروسازی برای قشر متوسط به پایین چیست؟ چرا پراید و پژو و سمند و ال ۹۰ که برخی آ نها را خودرو فقرا می خوانند، پس از انعقاد برجام حتی گران تر هم شدند؟ مگر قرار نبود برجام بسته شود تا تحریم ها حذف شود تا پای سرمایه گذار خارجی به ایران باز شود تا قیمت ها خصوصاً برای اقشار ضعیف تر، مناسب گردد؟ تولید خودرو ۱۰۰ میلیونی آیا ربطی به قشر ضعیف دارد؟ هرچند تجربه تولید (مونتاژ) هیوندای i10 در شرکت های ایرانی نشان داد که این خودرو از نمونه وارداتی اش ارزا ن تر که نیست هیچ، گران تر هم قیمت گذاری می شود! یعنی در حالت مونتاژ، مشتری باید پولی بیش از تعرفه واردات را به خودروساز داخلی پرداخت کند؛ البته شاید چون کیفیت مونتاژ واقعا بالاتر است و ما بی خبریم!
در هر حال هم چنان منتظریم تا تاثیر برجام را بر خودروهای ارزان قیمت بازار نظیر پراید و پژو هم ببینیم که چیست؟!